Epilog

"Mieliśmy słodkie chwile, słony pot. 

Dziś mamy kwaśne miny, gorzkie żale."

4 LATA PÓŹNIEJ:

Na czas ciąży wyprowadziłam się do ciotki do Wałbrzycha. Nie chciałam widywać się z Grześkiem, ze względu na mój rosnący brzuch. Poprosiłam też ojca, żeby nic mu nie mówił. A teraz po 4 latach wracam do Gdańska z moim kochanym synkiem. Był kropka w kropkę podobny do swojego tatusia, a co najważniejsze miał te same oczy i uśmiech. Dlatego nazwałam go Grzegorz. Tak, nadal nie przestałam go kochać, minęło tyle czasu, a ja nadal coś do niego czuję. Jadę do ojca na czas wakacji. Do tej pory to on przyjeżdżał mnie odwiedzać, więc teraz kolej na mnie.

-Tato!- krzyknęłam i podbiegłam no niego.

- Córciu nareszcie. Mówiłem, że po ciebie przyjadę.

- Nie trzeba. Pociąg nie był opóźniony, a Grzesiu przespał prawie całą podróż.

- No właśnie, a mój wnuk kochany gdzie się podziewa?- Grześ schował się za moimi nogami- Jak ty urosłeś chłopie. Niedługo będziesz taki jak dziadek.

Zostanę tu na całe 2 miesiące. W końcu porządnie odpocznę, bo mój synek dawał mi ostatnio nieźle w kość. Poszliśmy wszyscy na plaże, bo pogoda dzisiaj wyjątkowo dopisywała. Rozłożyłam koc, a kiedy smarowałam Grzesia kremem do opalania zauważyłam znajomą twarz. Była to Zuzka. Podeszłam do niej i opowiadałam co się ze mną działo przez ten cały czas. Nie mogła dłużej zostać, bo miała drugą zmianę w „Life Birdzie”.   

Kiedy szłam do wody z Grzesiem ktoś na mnie wpadł. Wiedziałam, że skądś znam tą dziewczynę, ale nie mogłam sobie przypomnieć. No tak, teraz już wiem skąd. Obok niej natychmiast pojawił się Łomacz, więc to z pewnością jest Marta. Tylko nie wiem co on robi w Gdańsku. Ojciec mi mówił, że teraz gra w lidze włoskiej. Ale chwila, chwila… ale ja jestem głupia. Przecież są wakacje, więc pewnie przyjechał tu razem z reprezentacją na mecz.

- Cześć.

- Cześć. Dawno się nie widzieliśmy.

- No tak. Chciałbym ci przedstawić moją narzeczoną.- tu wskazał na Martę.

- To może ja wam nie będę przeszkadzać. Porozmawiajcie sobie spokojnie.- powiedziała sama zainteresowana, pocałowała Grzegorza i odeszła.

- Więc wam się udało- powiedziałam.

- Tak, w przyszłym roku bierzemy ślub. To twoje?- zapytał, wskazując na Grzesia.

- Tak, to mój synek.

- Więc jesteś szczęśliwa. Cieszę się, że spotkałaś właściwego faceta.

- Ja też. Bardzo go kocham i dał mi coś najwspanialszego- wzięłam Grzesia na ręce.- Strasznie się cieszę, że decyzja, którą wtedy podjąłeś była właściwa.- Grzesiek spuścił głowę w dół, widać, że go to krępowało, więc o nic więcej nie pytałam.

- A gdzie się podziewałaś przez te lata?

- Wyjechałam do cioci. – po tym zdaniu nastała niezręczna cisza.

- Muszę już iść. Wiesz, wieczorem gramy mecz, może przyjdziesz?

- Raczej nie, dla mojego synka tam będzie za głośno.

- No tak. Przepraszam. Mam nadzieję, że się jeszcze kiedyś spotkamy.

- Cześć.- poszłam na koc do taty.

- Widziałem, że rozmawiałeś z Grześkiem.

- Tak. Czemu mi nie powiedziałeś, że teraz grają mecz.

- Bo wtedy byś nie przyjechała.

- No tak…

- Powiedziałaś mu?

- O czym?

- Już dobrze wiesz o czym. W końcu musi się dowiedzieć. Dziecko potrzebuje ojca.

- Sama świetnie daje sobie radę. A poza tym nie chce psuć Grześkowi życia. On jest teraz szczęśliwy z Martą i niech tak zostanie.

- Rób co  chcesz, ja idę po lody.

- ŁOMACZ! ŁOMAcZ STÓJ DO CHOLERY!- dogonił go na promenadzie.

- Ooo dzień dobry. Dalej pan pracuje w Lotosie?

- Tak. Ale ja w zupełnie innej sprawie. Słuchaj mnie uważnie. Roksana mnie zabije jeśli ci powiem, ale trudno, nie mogę inaczej postąpić.

- Zaczynam się bać.

- Słuchaj. Po waszym rozstaniu Roksana z nikim się nie spotykała. Powtarzam z nikim! Przypomnij sobie ten dzień, w którym powiedziałeś jej, że z wami koniec. Ona miała dla ciebie niespodziankę. Jakieś 8 miesięcy później urodził się mój wnuk. Dlatego wyjechała. A i jeszcze jedno, myślisz, że dlaczego nazwała syna Grzegorz? Zebrałeś to wszystko w całość?

- To… to niemożliwe.

- Tak i owszem. To prawda.

- Dlaczego mi wtedy nie powiedziała? Przecież bym jej nie zostawił.

- No właśnie. Ona nie chciała ci tego mówić, bo za bardzo cię kocha i chce, żebyś był szczęśliwy. Przepraszam, ale musiałem to zrobić.

- Gdzie ona jest?

- Siedzi na kocu z małym.

Ojciec nie wracał z lodami, a na moje nieszczęście przyprowadził ze sobą Grzegorza. Już wiedziałam co się za chwilę stanie. Spojrzałam z wyrzutem na ojca, bo wiedziałam, że nie będzie to miły moment.

-Roksana, czy to mój syn?- zapytał, a ja odwróciłam się i odeszłam . Nigdy nie odpowiem mu na to pytanie.

A teraz wyjeżdżam. Odchodzę na zawsze z życia Łomacza- mojej pierwszej i ostatniej miłości. Ale jestem mu ogromnie wdzięczna, bo pozostawił mi coś bardzo cennego. 

Dzięki niemu mam MOJĄ MAŁĄ ISTOTKĘ.

* * *

Niestety to już koniec historii Grześka i Roki. Dziękuję wszystkim za każdy przeczytany rozdział, a szczególnie tym co byli ze mną od początku. 

A teraz trochę statystyk. Mój blog czytało bardzo dużo osób z innych krajów m.in           z Kolumbii i Chile. Jestem tym mile zaskoczona.

DZIĘKUJĘ!